Chcę napisać parę słów o programach, którymi raczą nas popularne stacje telewizyjne. Zaczęło się od „Dlaczego Ja?”, potem „Trudne Sprawy”, Pamiętniki z Wakacji” i „Ukryta Prawda”. Wysyp paradokumentalnych seriali, które wydają się być co najmniej niesmaczne i tak po prostu, po ludzku – głupie.

To, że negatywne informacje i zdarzenia sprzedają się najlepiej możemy zaobserwować w każdym dzienniku, gazecie i programie informacyjnym. Wydaje mi się, że tak jesteśmy ukształtowani. Nie tylko Polacy lubią grzebać się we wszystkim co złe. Taka ludzka, nabyta kulturowo, przypadłość.

Nie jestem filmoznawcą. Nie jestem żadnym autorytetem jeżeli chodzi o 'kinematografię’. Piszę ten tekst z perspektywy człowieka, który uwielbia kino. To niedużo, ale wystarczająco by móc przekazać własne zdanie.

To co najbardziej mnie boli podczas oglądania to obecność narratora. Rozumiem, że „aktorom” brakuje narzędzi by przekazać historię i emocje z nią związane – nie każdy musi być doskonałym, plastycznym „kłamcą”. Ku mojemu kompletnemu przerażeniu – narrator tłumaczy to co dzieje się na ekranie. Czy naprawdę trzeba traktować widzów jak pozbawioną mózgów biologiczną masę? Jedną z wartości kina jest możliwość interpretacji, tutaj tego nie ma. Dostajemy gotowy, całkowity produkt.

Widzowie. Podzieliłbym ich na dwie grupy. Broń Boże, nie chcę nikogo oceniać. Ludzie, którzy oglądają na poważnie i ci, którzy widzą w tych programach komedię. I tak naprawdę nie wiadomo jak traktować te programy.

Gdzie jest prawda? Czy to tak na poważnie? Komedia? Parodia?

Idealny, dwudziestopierwszowieczny telewizyjny content?

Obawiam się, że tak.

Tekst: Filip Szyszkowski
Rys: Michał Nakoniczewski